artikelen

Vraag.

Regelmatig lees ik in uw weekblad artikeltjes over erfrecht, dat het
beter is te kiezen voor het Nederlands recht. Is het mogelijk een
stukje te wijden aan het waarom hiervan? Dus op welke punten verschilt
het Nl.erfrecht wezenlijk van het Es. erfrecht? Wat zijn de voordelen
van deze keuze boven de keuze voor het Spaans recht?
Met vriendelijke groet,

Antwoord.

Wij zijn ervan overtuigd, dat uw vraag bij veel lezers leeft, dus we gaan
er graag op in.
Algemene informatie.
Een Nederlander, die in Spanje woonachtig is, mag voor het erfrecht
kiezen van: Ontwikkelingen in Nederland.
In het begin van de 20e eeuw, werd de nalatenschap van een gehuwde man/vrouw, "krachtens de wet" vrijwel uitsluitend aan kinderen toegedeeld.
Immers vóór invoering van het  "kinderwetje van van Houten" waren het de kinderen die veelal in hoge mate onbeschermd achterbleven, wanneer een ouder, met name de vader die bijna altijd kostwinner was, overleed.
Het maken van een testament was voor "vermogende mensen", de wet voorzag derhalve in die gevallen, waarin een overledene niet zelf door middel van een testament beschikt had.
Vóór de 2e wereldoorlog was de verdeling van een erfenis (wanneer er geen testament was) in geval dat "een gehuwde met kinderen" overleed, gebaseerd op gelijke verdeling tussen de langstlevende en de kinderen.
Dus indien er zes kinderen waren, kwam aan de langstlevende (weduwe of weduwnaar) 1/7e deel toe, zoals ook aan alle kinderen 1/7e deel van de nalatenschap ten deel viel. Hier komt de duiding "kindsdeel" vandaan.
Kort na die oorlog vond er tengevolge van een uitspraak van de Hoge Raad een
spectaculaire wijziging plaats met betrekking tot de mogelijkheid voor een "gehuwde met kinderen," zijn/haar huwelijkspartner beschermd/verzorgd achter te laten.
Indien iemand van die mogelijkheid gebruik wenste te maken, diende hij/zij dit in een testament vast te leggen.
Deze testamentenvorm duiden we aan als "OBV" (oud) B.W. art. 1167.)
Een drastische wijziging van de wet, die van kracht werd op 1 januari 2003, leidde ertoe, dat wanneer een inwoner van Nederland met de nationaliteit van zijn/haar woonland, overleed en een huwelijkspartner met afstammelingen achterliet, -dus ook indien hij/zij geen testament gemaakt had- de huwelijkspartner beschermd achterbleef.
De afstammelingen ontvangen na het overlijden van hun eerste ouder geen geld of goederen in de nalatenschap, maar een geldvordering op de langstlevende ouder.
Deze bepaling in de wet noemen we "Wettelijke Verdeling".
Situatie in Spanje.
Indien de nalatenschap van een inwoner van Spanje onder de regels van het
Spaanse -nationale - recht valt en overledene een huwelijkspartner en drie kinderen achterlaat, zal die erfenis als volgt  verdeeld worden:
de huwelijkspartner ontvangt het levenslange recht van vruchtgebruik van1/3e deel van de nalatenschap en de kinderen verdelen het hele vermogen, onder de last van het genoemde vruchtgebruik. Indien een Spanjaard een afwijkende beschikking wil, dient hij/zij een testament te maken maar zijn/haar huwelijkspartner beschermd/verzorgd achterlaten, kan slechts in zeer beperkte mate.
De kinderen in de wachtkamer zetten, (zodat die pas iets ontvangen na overlijden van de langstlevende) kan absoluut niet.

Conclusies